یادکد

داوود متولد ۱۳۴۰ و فرزند ارشدم بود. دوران کودکی داوود هم چون دیگر هم سن و سالانش سپری شد. داوود چون برادر کوچک‌ترش ابوطالب همراه پدر در تظاهرات و راهپیمایی‌های مردمی علیه نظام شاهنشاهی شرکت می‌کرد. او بعد از اتمام دوران راهنمایی و دریافت مدرک سوم راهنمایی، تحصیل را رها کرد تا کمک حال پدرش باشد. شغل داوود آزاد بود از نقاشی گرفته تا کارگری مغازه پدرش، لحظه‌ای فراغت و ساعاتی برای بیکاری نداشت. از تمام لحظاتش به بهترین شکل بهره می‌برد. تا پاسی از شب در مغازه پدر فعالیت می‌کرد. بعد از مدتی به خدمت سربازی رفت. داوود سرباز بود که خبر شهادت برادرش ابوطالب را به او دادند. وابستگی و علاقه شدیدی بین این دو وجود داشت و این باعث شد تا داوود به شدت دلگیر و متأثر شود، آن دو با هم رفیق بودند تا برادر. داوود بعد از شهادت ابوطالب همیشه آرزو می‌کرد که به برادر شهیدش بپیوندد، دنیا برایش چون زندان شده بود و خودش را در آن اسیر می‌دید. کمی بعد داوود به مدت شش ماه در بنیاد شهید کرج مشغول به خدمت شد. پسرم بر کسب روزی حلال و تلاش برای رسیدن مال از مسیر درست، صحیح و اسلامی بسیار تلاش می‌کرد. او در وصیت‌نامه خودش نوشته بود: «مبلغی از پولم را برای رد مظالم، بدهید زیرا احتمالاً امکان دارد که دیر یا زود به محل کار رفته باشم، از تلفن یا ماشین اداره استفاده کرده باشم برای همین مقداری را به حساب بنیاد شهید بابت رد مظالم پرداخت کنید».
اما متأسفانه در حال حاضر می‌بینیم برخی از بیت‌المال بهره می‌برند و سوءاستفاده می‌کنند، اما کسی به فکر آخرتش نمی‌افتد.
داوود یک ساعت و نیم قبل از اذان صبح از خواب بیدار می‌شد و به خواندن قرآن، ادعیه و نماز می‌نشست. پسرم زاهد شب‌های خانه‌ام بود.
سال ۶۱-۱۳۶۰ بود که داوود با دختر عمه‌اش ازدواج کرد. شرط او برای همسرش هم این بود که ایشان مانع جبهه رفتنش نشود. دختر عمه‌اش هم پذیرفت، مهریه بسیار کمی را در نظر گرفته و ازدواج کردند.
داوود اما نتوانست روی زیبای دخترش فاطمه را ببیند در ۲۳ اسفند ۱۳۶۳ در عملیات بدربه شهادت رسید. او به این ترتیب به بزرگ‌ترین آرزویش دست یافت. وصال به ابوطالب یکی دیگر از خواسته‌های فرزندم بود.
فاطمه دختر شهید داوود در مرداد ۱۳۶۴ تنها، پنج ماه بعد از شهادت پدرش به دنیا آمد. فرزندش پدر را به اندازه همان قاب عکس روی دیوار می‌شناسد. بعد از شهادت داوود هر چند این موضوع بسیار برایمان سخت بود اما تحمل کردیم.
داوود همیشه می‌گفت: قراری با شهید ابوطالب دارم که روی این زمین خاکی نمی‌مانم. با وجود شهادت دومین فرد خانواده من گریه همسرم را در آن ۱۸ سال یعنی از سال ۶۰ تا ۷۸ و زمان فوتش، جز برای امام حسین (ع) و ائمه اطهار ندیدم.

چه زیبا کلامی دارد خدا که می‌فرماید ‌ای نفس مطمئنه رجوع کن به سوی پروردگارت رجوع کن (الی ربک) که تو از او خشنودی و او از تو خشنود. 
ای بنده من داخل شو در صف بندگان خاص خودم و بیا در بهشتی که من برایت تهیه کرده‌ام. 
به راستی جهاد عصیانی است علیه بیهوده ماندن، جهاد حرکتی است علیه درجازدن و تلف شدن، حرکتی است سریع برای رسیدن به مقام بزرگ که همان لقاءالله است و رسیدن از اسفل السافلین به اعلی اعلیین است. آری جهاد به صعود الی الله سرعت می‌بخشد و راه را برای رسیدن به معبود نزدیک می‌کند. 
الهی از کشته تو بوی خون نیاید و از سوخته تو بوی دود چراکه سوخته تو به سوختن شاد است و کشته تو به کشتن خشنود. آری مادر عزیزم من به این سوختن شادم و به این کشتن خشنودم. رها شدم. 
پدر عزیز مبادا غمگین، باشی مبادا نگران باشی، به یاد داشته باش می‌گفتی یک فرزندم را دادم چهار فرزند دیگر دارم. اینجاست که در حساس‌ترین امتحان الهی قرار گرفته‌ای. پدرم گریه کن، مادرم گریه کن اما نه برای داوود و ابوطالب، برای مظلومیت اسلام گریه کن.