یادکد

آیت‌الله ابوالحسن شریف طبرستانی در روز دوم مرداد سال ۱۳۱۲ شمسی در شهر بابل و در خاندانی عریق و اصیل دیده به جهان گشود. پدر ایشان مرحوم آیت الله شیخ محمد علی شریف طبرستانی از علمای مهمّ بابل بوده و

جدّ پدری ایشان مرحوم حاج شیخ محسن مازندرانی از علمای برجسته خطّه مازندران بود،  جدّ مادری حضرت استاد مرحوم شیخ عبدالصّمد مازندرانی نیز از علماء فرهیخته و شاگرد شیخ عبدالله مازندرانی بود.

آیت الله طبرستانی تحصیلات مقدّماتی خود را در سنّ ۱۳ سالگی پس از گذراندن دروس متداول مکتب خانه ، نزد پدر بزرگوارش آغاز کرد و علاوه بر ایشان از محضر برخی بزرگان بابل بهره برد  سپس در سفری یک ماهه به مشهد مقدّس، در ماه مبارک رمضان از محضر مرحوم شیخ محمّدتقی ادیب نیشابوری (معروف به ادیب ثانی) در جهت تکمیل معلومات ادبی خود بهره جستند.

ایشان در شهریور۱۳۲۹ شمسی همراه پدر برای ادامه تحصیلات خود به تهران عزیمت نمود و به سفارش مرحوم شیخ محمّدتقی فلسفی- که از دوستان پدرش بود -وارد حوزه علمیّه مروی شد.

مرحوم آیت اللّه طبرستانی همزمان با تحصیلات حوزوی به تحصیلِ رشته فلسفه و کلام اسلامی در دانشکده الهیّات دانشگاه تهران نیز پرداخت و در تاریخ ۱۳/۷/۱۳۴۵ شمسی موفّق به دریافت مدرک دکتریٰ از آن دانشگاه شد.

آیت الله طبرستانی سالیان طولانی تا اواخر عمر به تدریس و تعلیم آثار گرانسنگ علمی پیشینیان در فقه و اصول و فلسفه در مدارس مختلف حوزه تهران بالخصوص سه مدرسه مروی، مدرسه مرحوم آیت الله مجتهدی و مدرسه مرحوم آیت الله علم الهدی پرداخت و در این زمینه اهتمامی وافر و مثال زدنی داشت و شاگردانی فاضل به حوزه علمیّه شیعه تقدیم کرد.

ایشان مدّتی نیز به دعوت آیت‌الله مهدوی کنی در دانشگاه امام صادق(علیه السّلام) مشغول به تدریس بود.

از این عالم عظیم الشّأن، آثاری چند به یادگارمانده که برخی همچون «شرح باب حادی عشر» و «تحفه شریفیّه- دریادبود مرحوم والدشان به انضمام پاره ای از ادعیه» در گذشته به چاپ رسیده و برخی دیگر همچون کشکولی در مباحث متنوّع علمی و رساله دکتریشان تحت عنوان «محکم و متشابه در قرآن کریم» مخطوط بوده و البتّه رساله ی دکتری ایشان مدّتی است که در دست تحقیق و تصحیح بوده و امید است که در آینده ای نه چندان دور منتشر شود.

سرانجام آیت الله دکتر ابوالحسن شریف طبرستانی- که از عالمان طراز اوّل و اسوه اخلاق ولی مجهول القدر تهران بودند – پس از عمری تلاش و کوشش مخلصانه در ترویج علوم اسلامی و تبلیغ معارف ائمّه اطهار(علیهم السّلام) و پرورش شاگردان متعدّد، با دلی آکنده از محبّت و ولایت خاندان عصمت و طهارت در غرّه رجب المرجّب ۱۴۴۳ قمری مطابق با چهاردهم بهمن ۱۴۰۰ شمسی از دارفناء به عالم بقاء شتافت و در جوار حرم مطهر حضرت عبدالعظیم حسنی (ع)، رواق دارالرحمه (زیرزمین) به خاک سپرده شد.