مجتبی مرد بزرگی بود، نه بسان بعضی افراد نام و شهرت اجتماعی داشت و نه بسان بعضی دیگر بدنبال گدایی احترام بود. مجتبی خودش بود، همینقدر ساده و دوست داشتنی، بی آلایش و بی تکبر... همینقدر محبوب دلها..... او بهتر از همه ما فهمید که دنیا محل گذر است .... نه دلی را شکست و نه دروغی بهم بافت.... و جز لبخند چیزی به لب نداشت. باشد که سیره و رفتار او الگوی ما باشد که البته راه برگشت همیشه باز است..... اگر گوش شنوایی وجود داشته باشد. ?