یادکد

. داشتیم با بچه های کوچه بازی میکردیم با نایلونایی که از شیر آب تو حیاط پر شون کرده بودیم، آتیش خیالیه سر کوچه رو خاموش میکردیم به گمونم تو خیالاتمون صدام بمبی انداخته بود سر کوچه و آتیش خیالی داشت زبونه میکشد تا به خونه ها برسه همه چی داشت خیالی پیش میرفت که جدی جدی دوتا مرد پیچیدن تو کوچه و مستقیم رفتن تو خونه ی مامان بزرگم. آروم آروم رفتم تا به موقع نرسم، تا شروع ماجرا رو نبینم وقتی رسیدم که اون مردا دست روی دست با گردنای کج و صورتهای گرفته تو حیاط وایستاده بودن و مامان بزرگ و مامان و خاله هام شیون میکردن بیست و سه سالش بود. وقتی جدی جدی تو تابوت رو دستا آوردنش وقتی جدی جدی زیر خاک گذاشتیمش و برگشتیم خونه وقتی جدی جدی دیگه نبود وقتی رفت تا جدی جدی آتیش صدام و خاموش کنه که ما به راحتی تو خیالاتمون بازی کنیم. وقتی یه پسر رعنا رفت و یه قاب عکس برگشت #هفته_دفاع_مقدس #مادرانه #شهید

. دفتر خاطراتشو باز میکنم، یه شعر همون اول دفتر نوشته «به کجا آمده ام،آمدنم بهر چه بود؟» اینو بارها خوندم، ولی تا حالا از خودم نپرسیدمش. نوشته: «چهارده ساله بودم که انقلاب شد. همان روزها بود که سربازها از پادگانها فرار میکردند تا با مردم باشند. دنبال لباس شخصی بودند برای اینکه گرفتار نشن. من به اندازه ی یه دست لباس تنم میتونستنم به یه سرباز کمک کنم که زنده به خونه برگرده. وقتی با لباس سربازی به خونه برگشتم، مامان خیلی خدا رو شکر کرد که منم زنده برگشتم.» مامان بزرگ کنارم نشسته، میگه: مهران انارش رو با هیچکس شریک نمیشد. میگفت دونه بهشتی داره. نوشته: «تو مسجد و خیابانها کشیک میدهیم دم در خونه ها نفت توزیع میکنیم امروز یه شهید آوردن و من برای اولین بار آرزو کردم که شهید شم باید به جبهه برم» میگه: یادته دستش یه مدت تو گچ بود؟ همون موقع که چند روزی ازش خبر نداشتیم یادته؟ وقتی مجروح برگشت به کسی نگفت چی شده، ولی بعد فهمیدیم تو درگیریهای خیابونی منافقها می خواستن تیر به سرش بزنن ولی خطا رفتن و به دستش خورده. انگار هنوز راضی به رفتنش نبودم. نوشته: «باید به جبهه برم نگران مامانم همش بهم میگه نرو، میگه بمون و پسرم باش، تکیه گاهم باش بهش گفتم: بمونم که چی؟ که دوتا لباس بیشتر کهنه کنم، که دوکیسه برنج بیشتر بخورم، که دوتا کفش بیشتر مصرف کنم!!! امیدوارم راضی شه به رفتنم» خاطره های دفتر تموم میشه ولی حرفای مامان بزرگ نه، میگه: بنایی که داشتیم، من تو خاک و خلا تنها که شدم، تو جمع مردهای نامحرم احساس ترس که کردم، صداش زدم، دیدم روبه روم ایستاده. شاید همش به خاطر روضه ها ی زینبی بود که گوش میکرد. مهران هنوز ادامه داره... آخرین باری که دیدمش یادم میاد،صبح فروردین ۶۶ بود، از کنار دست مامان بزرگ که دم در خونه با یه کاسه آب و قرآن ایستاده بود گردن کشیدم تو کوچه، با لباس سبزش سوار رنوی سبزش شد و تو پیچ کوچه پیچید، آب دیگه تو کاسه ی مامان بزرگ نبود، شنیده بودم پشت سر مسافر آب بپاشی زود برمیگرده زود برگشت، اما نه اونطوری که رفته بود رو شونه ها برگشت مثل قهرمانها وقتی مدال میگیرن، اونجوری که همیشه دوست داشت، همونجوری که تو دونه انارا پیدا کرده بود. دفتر خاطرات رو که می خوام ببندم هنوز یه برگه ی سفید مونده ورقش میزنم، اونطرف برگه تو آخرین سطرش نوشته: «نام من نور است»