یادکد

شهید بلخاری در اواسط دیماه 1365 در شلمچه از ناحیه شکم و کمر مجروح شد. او در دوره خدمت به عنوان بهیار مشغول خدمت رسانی به مجروحان بود. با آمبولانس به خط مقدم رفت و آمد می کرد و مجروحان را به بیمارستان صحرایی انتقال میداد. در کربلای 5 هنگامی که در حال قرار دادن پیکر نیمه جان یک مجروح به داخل آمبولانس بود، گلوله خمپاره ای در کنارش بر زمین خورد که در اثر اصابت ترکش خمپاره به کمرش، کمر و شکم وی به شدت مجروح شد به گونه ای که تمام گوشت کمر از بین رفته و اعضای داخلی بدن ازجمله روده ها و کبد تکه تکه شده بود. بدن نیمه جانش را به بیمارستان صحرایی اهواز بردند. پزشکان با دیدن آسیبهای جدی امیدی به نجات وی نداشتند، از این رو عمل جراحی سطحی روی وی انجام داده و امعاء و احشاء بدن را داخل شکم قرار داده و بخیه کردند. در 28 دیماه 1365، او را با هواپیما به تهران منتقل و در بیمارستان بانک ملی بستری کردن شهید بلخاری در اواسط دیماه 1365 در شلمچه از ناحیه شکم و کمر مجروح شد. او در دوره خدمت به عنوان بهیار مشغول خدمت رسانی به مجروحان بود. با آمبولانس به خط مقدم رفت و آمد می کرد و مجروحان را به بیمارستان صحرایی انتقال میداد. مدت 15 روز در بیمارستان بستری بود. به علت شدت خونریزی عطش بسیاری داشت، اما پزشکان اجازه نمیدادند به او آب بدهیم. گاهی دستمال مرطوبی روی لبانش قرار میدادیم تا لبهای خشکیده اش مرطوب شود. از شدت عطش و ضعف بی تاب بود. هر کس به عیادتش میرفت از او طلب آب می کرد؛ فقط چند جرعه آب... افسوس که پزشکان جرعه های آب را از او دریغ میکردند. دائم میگفت:" من شهید میشوم. هر وقت مجروح بدحالی به بیمارستان صحرایی می رساندم و پزشکان امیدی به نجاتش نداشتند عمل سطحی روی او انجام میدادند." میگفت: " از بخیه های درشتی که به شکم من زده اند، فهمیدم که امیدی به نجات من نیست" مادرش در تمام 15 روز پرستارش بود. پدر و برادران و تنها خواهرش مثل پروانه گرد وجودش می چرخیدند، اما مجید بیقرار رفتن بود. یک روز پیش از شهادتش، مادر بی تابانه چشم بر پیکر نحیف او دوخته بود، ناگهان دید مجید به آرامی سرش را بالا می آورد و در حالی که دست راستش را بر سینه گذاشته به سوی دیگری در اتاق نگاه می کند و با اخرین رمقهای باقی مانده در حنجره خشکیده اش می گوید: "السلام علیک یا ابا عبدالله" به سمت مادر و برادرش سر چرخاند و گفت: می بینید امام حسین اینجاست. صبح فردا سیزدهم بهمن 1365، در نخستین لحظات سپیده دم که خورشید اشعه های کم فروغش را بر شهر می تابانید، نور وجود مجید خاموش شد و روحش آسمانی شد. تصاویر بسیاری از بدن پر از جراحات شهید بلخاری نزد برادرش به امانت قرار دارد. ان شاء الله با پیکیری بنیاد شهید این اسناد که ناگفته هایی از دلاورمردیهای شهیدان این مرز و بوم است، حفظ و منتشر شود.