یادکد

به مناسبت سالگرد شهید محمود صادقیشهید محمود صادقی ولادت: 1343، شهادت: 18 فروردین 61 ، محل شهادت: دهلران(منطقه تپه چشمه)، در هنگام پاک سازی میادین مین. شهید محمود صادقی با آغاز جنگ تحمیلی راهی جبهه‏ها شد و در ستاد جنگ‏های نامنظم دکترچمران سازماندهی و پس از حماسه‏های فراوان مجروح گردید. با اشتیاق و نشاط، مجدد به جبهه بازگشت و با راه‏اندازی گروه تخریب و فراگیری آموزش‏های لازم، در شمار اولین تخریب‏چیان قرارگاه کربلا قرار گرفت. قبل از عملیات فتح المبین در گشت و شناسایی منطقه مجدد مجروح گردید اما در جبهه ماند تا به آرزویش شهادت دست یافت. قسمتی از و صیت‏نامه شهید محمود صادقی: اکنون که این وصیت‏نامه را می‏نویسم، به این معنی نیست که خود را لایق شهادت بدانم بلکه هنوز تا انسانیت و مومن واقعی شدن فاصله بسیار زیادی دارم و از خداوند متعال خواهانم اگر زنده بودنم برای اسلام فایده‏ای ندارد، جانم را بگیرد تا شاید شهادتم را اگر خدا قبول کند، برای مکتبم ثمره‏ای داشته باشد. از خداوند باری تعالی خواهانم که ما را از سربازان امام زمان(عج) قرار دهد. خاطرات شهید مسعود قانعی همرزم شهید محمود صادقی اولین کسی که از بچه‏های تخریب(قرارگاه مرکزی کربلا) شهید شد، محمود صادقی بود. رفاقت ما از دارخوین آغاز شد که به همراه 6 نفر دیگر در خیلی از مواقع در کنار هم بودیم. دوستی ایشان با من، لطف خدا و شهادت و خون ایشان رسالتی بود که مرا بسازد و آن خصلت‏هایی که دارم، رفع شود. تواضع ایشان در تمامی بچه‏های تخریب نمونه و صداقت‏ش به ذات‏ش آمیخته بود. آنقدر پاک بود که اگر از هرکسی بپرسی می‏گوید من متواضع‏تر و صادق‏تر از او ندیدم. مطالب بسیاری از ایشان به خاطر دارم؛ زمانی که در دکل دیده‏بانی بودم، شب‏ها تک و تنها به نزدم می‏آمد و از اخلاق و آرامش روحی ایشان نکات فراوانی می‏آموختم، در مدت 4 ماه همراهی، هیچ موقع عصبانی نشدند. همیشه اگر می‏دید که ما کاری داریم، صادقانه انجام می‏دادند؛ مثلاً اگر بچه‏ها غذا می‏خوردند و ظرف‏ها را نمی‏شستند ایشان ظروف را می‏شست، یا اگر می‏‏دیدند ما در امور خودمان تنبلی می‏کنیم، سریع کمک می‏کردند. خیلی محبت داشت، یادم می‏آید که گلودردی داشتم، ایشان رفتند از شهر نشاسته خریدند و هر روز صبح آماده و برای بهبود و درمان ما تلاش می نمودند، حتی برای‏مان آش هم پختند. اولین کسی که برای برادران: مادر بود، دکتر بود، دلسوز و یاور بود، شهید عزیز محمود صادقی بود. خدا می‏داند که چقدر صداقت داشت، هیچ وقت دروغ نگفت، اصلاً به ذهن‏ش خطور نمی‏کرد، خیلی پاک بود. روز 18 فروردین 61 مجروح و در منزل بودم، زمانی که خبر شهادت محمود را دریافت کردم گویی دیواری بر سرم خراب شد. محمود صادقی در حال پاک سازی میدان مین در تپه چشمه(دهلران) بر روی مین والمر میرود و به آرزویش می‏رسد. همرزمان ایشان نقل کردند دو شب قبل از شهادتش در دعای توسل می گوید: « خدایا خسته شدیم، همه رفتند و ما ماندیم، خدایا ما را هم قبول کن». ایشان یک دنیا صدق و صفا و شور و عشق بودند و در حالی که پای ایشان تیر خورده بود، اما با پای مجروح در جبهه ماندند و به شهادت رسیدند.