یادکد

بسم الله الرحمن االرحیم اِنَّ اللهَ یُحِبُ الَّذینَ یُقاتِلونَ فی سَبیلِه صَفًا کَاَنَّهُم بُنیانٌ مَرصُوصٌ. خداوندا مومنان را که در صف جهاد و کافران مانند سد آهنین همدست و پایه ان بسیار دوست می دارد. باسلام به رهبر کبیر اقلاب اسلامی و نور چشم مستضعفان جهان با درود به روان پاک شهدای جبهه های حق علیه باطل. اگر دین محمد(ص) جز با کشته شدنم قوام نمی یابد ای شمشیر ها مرا برگیرید. امام حسین(ع) سلامم را به پدربزرگوارم و برادرانم و همسرم و خواهرانم و کلیه اقوام و نزدیکانم می رسانم و امیدوارم که همه ی شما در دنیا پیروز رستگار و بنده مخلص و خالص خداوند متعال باشید. رمز اینکه اگر بخواهید در دنیا روسفید و سعادتمندباشید باید پیرو خط امام باشید که ان شاء الله هستید. وبا دل و جان گوش به فرمان باشید و فرمان را در عمل پیاده کنید.وهمیشه در تمام کارهایتان و جهت گریه ها فقط خدا باشد.ونیت را خالص کنید.و همیشه به یاد مرگ باشد. نکند یک وقت خدای نکرده زرق و برق دنیا شما را از یاد خدا غافل کند که امیدوارم ان شاء الله دنیا شما را از یاد خدا و قیامت غافل نکند بلکه دنیا وسیله ای باشد که تا بتوانید لقاء الله برسید. یک تذککر کوچک به همسرم این است .که تو یک مسئولیت بزرگی بر عهده داری چرا که شنل مادری شنل انبیاء است. اگر شما یک بچه خوب و صالح تربیت کنی که ان شاءالله می کنی و به جامعه تحویل بدهی خدا می داند که چقدر ارزش دارد. چرا که سعادت جامعه به تربیت فرزد بستگی دارد.واین فرزندان ما هستند که یاسد آینده سازان باشند. و خون هزاران هزاران شهید و معلول را همین فرزاندان باید به دوش بکشند و اسلام و انقلاب عظیم جهانی را به پیش ببرند و به مقصد برسانند. والسلام.

سال ۱۳۶۰ بود که عباسعلی به خواستگاری آمد و ما در بهمن ماه همان سال ازدواج کردیم. زندگی مشترک ما فقط ۱۵ ماه بود اما به جرأت می‌گویم که او حتی یک ماه کامل در خانه نبود. پیش از ازدواج‌مان به شکل افتخاری در سپاه کار می کرد اما وقتی ازدواج کردیم عضو رسمی سپاه شد و حقوق می گرفت. بعد هم کارش زیاد شد و حتی برای ناهار هم به خانه نمی آمد. حاصل ازدواج ما دختری است که از همسرم به یادگار مانده است. انسان با اخلاق و نمونه‌ای بود. به همه احترام می گذاشت و هرچه می‌خواستم برایم مهیا می کرد، نه نمی‌آورد. عباسعلی با محبت و مهربان بود. نیمه شب ها با خضوع و خشوع بسیار به نماز می ایستاد و نماز شب می‌خواند. ما اوایل انقلاب در تهران مستاجر بودیم یک بار صاحب‌خانه می‌خواست ما را از خانه بیرون کند، علت را جویا شدیم به ما گفت: شب ها شما را با موتور دنبال می‌کنند و خانه ما امنیت ندارد. عباسعلی سپاهی بود و منافقان به دنبالش بودند اما شکر خدا صاحب‌خانه ما را بیرون نکرد. او پیش پدرم طلبگی آموخته بود و دانسته‌های خوبی داشت. یک بار افراد ضدانقلاب را در زادگاهش به خاطر اینکه انقلابی بود زنده به‌گور کرده بودند اما جمعی از مردم خبردار شدند و او را از زیر خاک بیرون آوردند. هر وقت می‌خواست به جبهه برود می‌گفت: دعا کن! گمنام بمانم و گمنام شهید بشوم. زیاد راضی نبودم که او به جبهه برود. در آخرین اعزامش به خانه اقوام رفت و با همه خداحافظی کرد و هم بابت همه کمبودهایی زندگی از من معذرت خواهی کرد. وقت خداحافظی گفت: من هفت روز بعد تلگراف می‌زنم. هفت روز از رفتن عباسعلی گذشت اما تلگراف نیامد به مخابرات رفتم و به سپاه منطقه تلفن کردم. گفتند: ایشان به خانه می آید. به خانه برگشتم. روز بعد هم نیامد و من دوباره به سپاه زنگ زدم. گفتم: من همسر ایشان هستم و از او هیچ خبری ندارم نه تلگراف زده نه خبری از او هست اما باز هم جواب درستی نگرفتم. روز سوم که زنگ زدم، گفتم: از اقوام ایشان هستم. آن وقت آنها برایم توضیح دادند که عباسعلی جزایی مفقودالاثر است بعد از من خواستند تا به همسرش اطلاع بدهم. قرار از دست دادم و به خانه آمدم. دیگر مطمئن بودم که عباسعلی شهید شده است. فوری خبر شهادتش را به برادرانش دادم و اکنون پدر و مادر عباسعلی از دنیا رفتند و همسرم هنوز هم گمنام است و مزار او در دل عاشقان عارفان خداست.