یادکد

شهید همیشه ضمن صحبت‌های خود اظهار خشنودی می‌کرد که روزی همراه با خانواده خویش بتوانند در خرمشهر آزاده شده از چنگان دشمن بعثی، زندگی کند و سرانجام نقطه به شهادت رسیدن او در همان خرمشهر گلگون بود.

غلامحسین در سال 1341، در شهرستان مراغه به دنیا آمد. ما در سال 1346، به تهران نقل مکان کردیم و فرزندم را در شش سالگی به مدرسه گذاشتم و به قدری درسش خوب بود که همیشه تشویق نامه از مدرسه به منزل می آورد و می گفت که می خواهم این قدر درس بخوانم که بتوانم با کفار بجنگم.
در سال 1351، در «کلاک» خانه کوچکی خریدیم و در همانجا سکونت کردیم. شهید در مراغه که بود همه او را دوست داشتند و در تهران یا در کلاک در مسجد امام همت آباد کتابخانه ای درست کرد و با بچه های محل در مسجد زندگی می کرد و به بچه ها درس های اسلامی می داد و همیشه می گفت: راه شما این است و به جز اسلام چیز دیگری به درد انسان نمی خورد. نمازش را مرتب می خواند و روزه می گرفت .
 او هر چقدر پول من به او می دادم می برد و فقیری را پیدا می کرد و پولش را به فقیرمی داد اگر بنده یا مادرش می گفتیم که چرا این کار را کرده ای؟ ایشان گریه می کرد و می گفت که آن فقیر هم گرسنه بود تا زمانی که از تهران به کلاک آمدیم در محل کارهای نیک انجام می داد ولی دشمنان زیادی داشت و در محل او را کتک می زدند اما او خیلی شهامت داشت و می گفت که آنها یک روز پشیمان می شوند.
به هر کس که قمار می کرد امر به معرف می کرد و کسانیکه مشروب می خوردند خیلی ناراحت می شد و می گفت: که همه باید خدا را در نظر داشته باشند. در زمان درسش همیشه در مدرسه شاگرد اول بود. از اخلاق و رفتار و کردار همه از او راضی بودند. او تنهائی در مدرسه نمازش را می خواند. با اینکه به او فشار می آوردند باز هم خدا را شکر می کرد در سال 1357، برای آمادگی اول انقلاب یک هفته به منزل نیامد. در تهران با دشمنان مبارزه می کرد. اول انقلاب برای امتحان و آموزش نظامی در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مورد قبول قرار گرفت و کارت قبولی وی آمد. به خاطردوست داشتن مادرش کارت را پنهان کرد.
شب که آمد به منزل به مادرش گفت که کارت مرا آوردند هر کاری کرد مادرش در جواب گفت که برو درس بخوان. در پاسخ به مادر گفت: کارت مرا بدهید و با گریه از منزل خارج شد.
زمانی که در سپاه استخدام شد خیلی خوشحال بود. در مواد مخدر انجام وظیفه می کرد.ایشان تمام حقوقش را به فقیران می داد و پول توجیبی اش را از ما می گرفت و به نیازمندان می داد.
او در حین انجام وظیفه پای راستش تیر خورده بود و ران پایش سوراخ بود و با اینکه پایش درد می کرد به خدمت می رفت و یک شب در حصار با منافقین روی پل رودخانه درگیر شده بود و قصد داشتند او را  به رودخانه بیندازند که او مدت یک ساعت به سپر پیکانش که عقب عقب رفته بود آویزان شده بود. وقتیکه به منزل آمد دیدیم که دستش خوی آلود است. گفتم:چکار کرده ای؟ گفت: با منافقین درگیرشدم  که در جواب گفت: مانع ندارد خداوند انها را جزا بدهد. بعد با ماشین رفتیم ولی انها را پیدا نکردیم و هر موقع که مرخصی داشت می آمد ناحیه چهار کلاک و به بسیج ها اموزش می داد یا در منزل نماز می خواند. 
همیشه بعد از نماز امام را دعا می کرد و برای رفع بلا و سلامتی امام با خدا راضی نیاز می کرد و می گفت: خدایا! اگر لیاقت دارم مرا قبول کن تا بدانم که پدر و مادرم مرا سالم تحویل خودت بدهند. این آرزوی ایشان بود و می گفت: پدر مرا ببخشید که بعد از نماز مقداری طولش می دهم و می گفت: از دست ظالمان و منافقین دلم خون است خدا ریشه همه انها را بکند.
شبی که نامه ماموریت فرماندهی یک گردان را به او داده بودند. گفت که آمدم آخرین شامم را در منزل پدرم میل کنم بنده فکر کردم که به شهرستان منتقل شده است اما گفت که می خواهم به کمک رزمندگان بروم و می گفت که پدر شما آزادی خرمشهر را می بینید اما بنده نیستم مرا حلال کنید و بنده در جواب گفتم: پسرم خانمت نزدیک است اولادی برایت بیاورد. در جواب گفت: مگر شما و پدر خانمم نیست که همسرم را نگهداری کند و من که می روم مواظبت کنید.
بنده یک جلد قران به او دادم و او مرا بوسید. مادرش و خواهرانش و برادرش را بوسید و گفت: برای یک سرباز خدا بخندید که برای من روحیه باشد. فردای آنشب ایشان حرکت کردند و همیشه می گفت: من باید یک فرزند یادگاری برای این خانواده و جامعه داشته باشم.
ایشان که رفتند نامه ای برای من نفرستادند و اما در موقع رفتن ایشان تمام اهالی کلاک همه از بزرگ و کوچک ناراحت بودند و روزیکه از جبهه خبر شهادت ایشان را دادند کلاک و همت اباد و احمدیه همه می گریستند و به سرو سینه می زدند و در تاریخ دهم فروردین 1361، اعزام شد و در تاریخ شانزدهم اردیبهشت ماه 61 به درجه رفیع شهادت رسید و بنده خوشحال شدم که توانستم امانت خدا را سالم تحویل دهم. روز هفدهم اردیبهشت 61 که تشییع جنازه بود، در میدان شهدا کرج نماز توسط امام جمعه برگزار شد و بنده در گلستان شهدای چهارصد دستگاه خودم با دست خودم ایشان را دفن کردم و هنوز وصیت نامه ایشان دست بنده نرسیده بود.
ولی بعد از اینکه وصیت ایشان به دستم رسید دیدم نوشته بود که پدرم خودش با لباسم مرا دفن کند و خودش برایم قران بخواند و اشعاری که می داند دوست دارم، برایم بخواند و بنده در مجلس سوم و شب هفت و چهلم و سالگرد خودم برنامه ایشانرا اجرا کردم و خوشحالم که توانستم دستور این سرباز اسلام را انجام دهم.

شهید پاسدار «غلام‌حسین دهقان طزرجانی» دربیست و هفتم شهریور ماه  سال 1342، در مراغه متولد شد و پس از گذراندن دوره کودکی وارد دبستان شد و پس از گذراندن دوره دبستان و راهنمایی، دبیرستان را هم با موفقیت طی نمود  و مدرک دیپلم را کسب کرد. 
همزمان با اوج‌گیری انقلاب اسلامی به سیل خروشان انقلاب پیوست و فعالیت‌های متفرقه‌ای انجام می‌داد و پس از پیروزی انقلاب اسلامی با تشکیل سپاه پاسداران در سن هفده سالگی به عضویت رسمی سپاه درآمد و بعد به مراغه اعزام شد تا در آنجا خدمت کند و سپس بعد از پایان مأموریتش به کرج مراجعه نمود و در واحد مبارزه با مواد مخدر مشغول به خدمت شد. 
طی مأموریت‌های مختلف به موفقیتهای شایانی رسید و ایشان در سال 1360، ازدواج نمود که حاصل آن یک فرزند پسر می‌باشد که بعد از شهادت پدر دیده به جهان گشود. او همیشه در آتش اشتیاق کمک به انقلاب و رفتن به جبهه می‌سوخت لیکن به خاطر ناراحتی قلبی که داشتند پیوسته تقاضای ایشان از جانب مسؤولین با مخالفت مواجه می‌شد تا اینکه سرانجام شهید در تاریخ دهم فروردین ماه 1361، به دنبال اصرارهای مکرر ایشان موافقت مسؤولین امر را جلب نمود و به عنوان مسئول تدارکات گردان محمد رسول الله به جبهه خونین‌شهر عازم شد و پس از شرکت در عملیات پیروزمند بیت‌المقدس در تاریخ شانزدهم اردیبهشت 1361، بر اثر اصابت ترکش به سرش در دارخوئین خرمشهر به درجه رفیع شهادت نائل گردید و به لقاءا... پیوست. تربت پاک شهید در گلزار شهدای چهارصد دستگاه نمادی از ایثار و پایداری در راه وطن می باشد.

به نام الله و به نام ایزد یکتا که آفرید مرا تا امانت دار او باشم ولی حیف که تا حال که این وصیت نامه را می نویسم از عهده این امر بر نیامدم حال که این وصیت نامه را می نویسم در فکر این هستم که ایا سعادت می شود که به جبهه بروم و با دیگر برادران و خواهرانم بر علیه کفر جهانی بجنگم و دینم را ادا کنم.
بار الها! تو را شکر می کنم که به من نعمتهای فراوان اعطا نمودی گناهی مرتکب شدم خود دانستم و تو و دیگر هیچ کس و تو هستی که در روز قیامت به حسابم رسیدگی می کنی. باری ان شاء الله که سعادتی حاصل شد و شهید شدم. در مجلسی که برایم می گیرند؛ برادر رفیع نژاد اشعار روح بزرگ مومن را بخواند. پدرم در مدح حضرت مهدی اشعار بخواند و پدر مسعود آخوندی برای حاضرین سخنرانی نماید و در آخر دعا به جان امام عزیز نمایید. در طول این مدت هیچ یک از فامیلها لباس سیاه نپوشند چون مطمئنم که در پیش خدای خود رو سفیدم.
پدرم از همه بخواهید که به او تسلیت نگویند بلکه تبریک بگویند مادرم نیز به خواهران و مادران دیگر خوش آمد گویی شب چهلم و شب سالگرد برایم نگیرید اگر قرض داشتم هزینه اش را به قرض هایم امید و گرنه آن پول را به کسی دهد که احتیاج دارد. مخصوصا" برادر و یا خواهرهای حزب الهی که می خواهد ازدواج کند اگر بچه ام پسر بود اسمش را به یاد مسعود آخوندی؛ مسعود بگذارید و اگر دختر بود اسمش را ملیحه و یا مریم بگذارید و جوری تربیت کنید که رهرو پدرش و انقلاب اسلامی باشد.
نمی بخشم کسی را که در سر قبرم گریه کند پدرم و پدر مسعود آخوندی مرا در قبر بگذارند و مادرم به روی من گلاب و خواهران و دیگر فامیلها هم به روی من نقل و شیرینی بریزند .
اگر از نظر شرعی اشکال نداشت همان لباس خونی را برایم در کفن بگذارید ...
چند کلمه عرض با برادران سپاهی دارم :
در سر هر نماز دعا به جان رهبر وطول عمرش نمایند و از خدا بخواهید تا اسلام را از دست ناکسین، مارتین، سارقین در امان نگه دارد از دست منافقین در هر لباس و یا مقامی هستند در امان دارید و در حلول کسانی که سعادت شهید شدن نسیبشان شده پیرو رهبر باشد و اوامر او را با جان و دل بپذیرید و دیگر عرضی ندارم. موفقیت و کامیابی همه شما و حلول بر رهبر گرامی را از خدای متعال خواهانم انشاءالله .
خدایا خدایا تا انقلاب مهدی خمینی رانگهدار
از عمر ما بردار و بر عمر او بیفزای
والسلام «دهقان طزرجانی» ششم فروردین ماه 1361