یادکد

در دهمین روز از فروردین سال ۱۳۱۸، استاد یدالله محمدی در روستای رباط کریم تهران چشم به جهان گشودند.
پدر (علی) ، جوانی مهاجر از مرودشت شیراز و مادر (گلین بانو یا گل اندام خانم) دختری اهل ساوه بودند که زندگی پرعشقشان را در رباط کریم تهران آغاز کرده و حاصل این پیوند، دو فرزند به نامهای عبدالله و یدالله بود.

متأسفانه بچه ها فرصت زیادی نداشتند تا از عشق پدر سیراب شوند کمتر از یکسال پس از تولد یدالله، پدر  آسمانی شد و مادر به تنهایی، مسئولیت اداره ی زندگی و سرپرستی فرزندانش را به عهده گرفتند.

استاد محمدی، تحصیلات ابتدایی را با راهنمایی های برادر بزرگتر که همواره نقش الگو را در زندگی شان داشتند طی کرده و پس از کسب رتبه ممتازی و قبولی در دانش سرای کشاورزی، در ورامین مشغول به تحصیل و کار شدند.

در همین دوران با همسرشان که از دامغان برای ادامه تحصیل به تهران آمده بودند آشنا شده و ازدواج کردند. حاصل این ازدواج سه فرزند به نامهای ناهید، نوشین و علی بود که متأسفانه سالگرد آسمانی شدن نوشین با پرواز پدر همزمان شد و داغی مضاعف بر دل بازماندگان گذاشت.

استاد محمدی، تحصیلات تکمیلی شان را در رشته ی ادبیات فارسی در دانشگاه ملی یا دانشگاه شهید بهشتی فعلی گذراندند سپس در دانشگاه علامه طباطبائی به عنوان عضو هیأت علمی به تدریس ادبیات فارسی پرداختند.

مقالات و تحقيقات ارزشمندی در زمينه تاريخ  ادبيات فارسى، شاهنامه فردوسى، تعمق بر آثار و زندگی نامه صادق هدایت و مشاهير ادبيات جهان از ايشان به يادگار مانده است.

استاد، بجز تحصیلات آکادمیک، همواره به مطالعه ی فلسفه علاقه داشتند و از هر فرصتی برای مباحثه فلسفی با نزدیکان استفاده میکردند. در میان فلاسفه ی جهان همواره به نظرات دکارت و روسو توجه خاص داشتند و جهان بینی ایشان به انشتین و خیام نزدیک بود. اشعار خیام همواره زینت بخش کلامشان بود.

علاقمندی همیشگی ایشان به ورزش سبب شد در جوانی اوقات فراغت را به آموزش و تمرین کشتی و شنا بگذرانند و در مقطعی حریف تمرینی جهان پهلوان تختی بودند. در دوره میانسالی ورزش تنیس، کوهنوردی و شطرج تفریح و سرگرمی همیشگی ایشان بود.

علاقه ی ایشان به کشاورزی و باغبانی تا دوران سالمندی ادامه یافت. نهال‌های بیشماری در کوهستان دارآباد کاشتند که در هر کوهپیمایی  شخصاً آنها را آبیاری میکردند.
پیوندهای بیشمار به درختان باغ، کاشت و پرورش ده ها درخت آواکادو، انگور فرنگی درختی، گلها و درختچه های بیشمار در باغ شمال یادگاران ارزشمند ایشان هستند.

استاد در بیست و یکمین روز از فصل پاییز سال ۱۴۰۳ پس از گذراندن زندگی پربار و با کوله باری از خاطرات خوش که در یاد نزدیکان و آشنایان به یادگار مانده، این جهان فانی را وداع و به آسمانها پر کشیدند.

یادشان جاودان